Forum www.wilawiankipierwszade.fora.pl Strona Główna www.wilawiankipierwszade.fora.pl
forum klasy 1d
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

spr z romantyzmu

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.wilawiankipierwszade.fora.pl Strona Główna -> zaaaaaaaadania / j.polski
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
szymon_mieszkala




Dołączył: 11 Kwi 2011
Posty: 38
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Babkowice

PostWysłany: Nie 0:37, 22 Sty 2012    Temat postu: spr z romantyzmu

totalnie nie chce mi się uczyć na ten sprawdzian dlatego mam dla was Überraschung (nie pytać skąd-kto ma wtyki ten ma prąd)

I grupa
1. Przedstaw tematykę i istotę poezji romantycznej.
2. Kobiety w Panu Tadeuszu.
3. Obóz rewolucjonistów w ,,Nie-boskiej komedii".
4. Obraz człowieka Polaka w Dziadach cz. III
5. epopeja, dramat romantyczny, werteryzm, mesjanizm, reneizm

II grupa
1. Przedstaw tematykę i istotę poezji romantycznej.
2. Szlachta zaściankowa.
3. Obóz arystokracji w ,,Nie-boskiej komedii"
4. Obraz Polaków w Kordianie.
5. ballada, sonet, winkelriedyzm, weltschmerz, bayronizm

IIIgrupa
1.Główne treści liryki Słowackiego i Norwida.
2. Dramat rodzinny w ,,Nie-boskiej komedii" i wymowa zakończenia.
3. Widzenie Ks. Piotra
4. Podróże Kordiana.
5. Istota spisku koronacyjnego i jego konsekwencje dla Kordiana.

IV grupa
1. Główne treści wielkiej improwizacji.
2. Prowidencjalizm, wallenrodyzm, oda, tragedia romantyczna (tragizm)

BYć może jest tego dużo ale przynajmniej wiemy jak są skonstruowane pytania i co dokładnie opisać na sprawdzianie.

UWAGA! Nie biorę odpowiedzialności za to że tym razem Mendyka może dać inne pytana choć sądzę że w 75% się one powtórzą jak nie w 100!Smile


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez szymon_mieszkala dnia Nie 0:44, 22 Sty 2012, w całości zmieniany 2 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Adrian
Administrator



Dołączył: 16 Wrz 2010
Posty: 261
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Poznańska 140b

PostWysłany: Nie 1:02, 22 Sty 2012    Temat postu:

BOHATER! jakby ktoś mógł poopowiadać jeszcze na te pytania Embarassed

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Weronika




Dołączył: 18 Wrz 2010
Posty: 282
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Piaski

PostWysłany: Nie 15:13, 22 Sty 2012    Temat postu:

reneizm <- co to?
Szymon prosimy więcej takich niespodzianek Very Happy

a zapisał ktoś może, jakie utwory Norwida mamy przeczytać na jutro? Smile wiem, że w Weronie, ale nic więcej nie pamiętam, a w książce znalazłam aż 7, a miały być cztery.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Dawid W




Dołączył: 15 Paź 2010
Posty: 35
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Gostyń

PostWysłany: Nie 19:31, 22 Sty 2012    Temat postu:

Oj, Werka....Nie uczyłaś się! Smile
Reneizm - bohater lubi samotność, składnia się ku samobójstwu, przeżywa rozterki i niepokoje duchowe, czuje Weltschmerz, posiada wielką wyobraźnię.

Przeczytać: "Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie", "Fortepian Szopena", "Pielgrzym", "W Weronie".

Miłej lektury Razz


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Dawid W dnia Nie 21:38, 22 Sty 2012, w całości zmieniany 3 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Pała




Dołączył: 16 Wrz 2010
Posty: 218
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 5 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Piaski

PostWysłany: Nie 21:12, 22 Sty 2012    Temat postu:

jeśli ktoś byłby tak miły to proszę napisać odp do samych pojęć chociaż.Very Happy dziękuję Wink

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
mparzy




Dołączył: 19 Wrz 2010
Posty: 104
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 22:10, 22 Sty 2012    Temat postu:

I grupa
1. Przedstaw tematykę i istotę poezji romantycznej.

Tematykę podejmowaną w utworach poetyckich romantyzmu ująć można w trzech nurtach:

1) poświeconą błogosławieństwu i przekleństwu poezji dla człowieka,

2) wyrażającą światopogląd epoki,

3) poruszającą kwestię narodową.

O obecności poezji w życiu jednostki i konsekwencjach tego mówią: "Testament mój" Juliusza Słowackiego, "Nie-Boska komedia" Zygmunta Krasińskiego i "Dziady" część III Adama Mickiewicza. Prezentują one jednak wspomnianą kwestię z różnych perspektyw.[tu podac przykłady z dziadów cz.3, kordiana itp.]

Poezja romantyczna próbowała poznać własną naturę, zdefiniować siebie. Stąd dążenie do określenia roli poety w społeczeństwie. Wyalienowanie uważali za niesprawiedliwość, ale przecież dawała im ona możliwość chlubnego cierpienia dla idei. Był to czas ludzi szalonych przekonanych o pierwszeństwie niejasnych, tajemniczych pragnień, uczuć, ideałów wobec konkretnego "tu i teraz". Poezja stała się świadkiem heroicznych czynów, krwawych walk o wolność narodu, wielkiego cierpienia, wspaniałych bohaterów, ale ze względu na wrażliwość (tudzież nadwrażliwość) twórców epoki także jednym z najbardziej mitotwórczych okresów w historii kultury i literatury polskiej.
2. Kobiety w Panu Tadeuszu.
Najbardziej wyrazistą postacią kobiecą „Pana Tadeusza” jest Telimena. Choć nie wiemy dokładnie jaki stopień pokrewieństwa łączy ją z inną bohaterką – Zosią, nazywana jest przez nią „ciocią”. Przed laty była przyjaciółką jej matki – Ewy Horeszkówny. Telimena to dojrzała kobieta, obyta w arystokratycznych środowiskach Petersburga, która świadoma jest swojej urody i w pełni potrafi wykorzystać siłę swojego uroku. Prawdopodobnie jest ona wdową, która poszukuje męża. Początkowo pod jej urokiem pozostaje młody Tadeusz, który po przyjeździe do Soplicowa otrzymuje od uroczej kobiety kluczyk do sypialni. Flirt doświadczonej kobiety i młodzieńca kończy się rozstaniem, jednak dostarcza Mickiewiczowi licznych pretekstów do stworzenia żartobliwych scen z udziałem tejże pary, jak choćby słynna scena w świątyni dumania, z księgi V, w której to Telimena z pomocą Tadeusza próbuje odeprzeć atak mrówek.

Telimena stara się także zawładnąć sercem Hrabiego i jawnie go kokietuje. Jednak młodzieniec nie jest skory do ożenku ze starszą od siebie kobietą. W końcu Telimenie udaje się zaciągnąć do ołtarza Rejenta, staromodnego szlachcica, którego zmusza do wyrzeczenia się kontusza i nałożenia francuskiego stroju.

Kontrastem dla kokietującej mężczyzn Telimeny, jest jej podopieczna Zosia. Zosia jest wnuczką stolnika Horeszki, córką Ewy, która zmarła na Syberii. Według słów Telimeny, dziewczyna ma 14 lat. Przed dwoma laty, razem zjechały do Soplicowa z Petersburga. W szlacheckim majątku Zosia zajmuje się drobiem i ogrodem, opiekuje się także chłopskimi dziećmi. Na świat patrzy zdroworozsądkowo. Wprowadzona przez Telimenę w świat dorosłych, bez trudu zdobywa serce młodego Tadeusza i zostaje jego żoną.
3. Obóz rewolucjonistów w ,,Nie-boskiej komedii".

Tłum rewolucyjny jest w utworze scharakteryzowany w końcowych fragmentach wstępu do części III oraz w czasie wędrówki hrabiego Henryka przez obóz rewolucji. Rewolucjonistami są chłopi, rzemieślnicy, robotnicy fabryczni, lokaje. Rewolucja przedstawiona w utworze jest powszechna i totalna. Skierowana jest przeciwko „Bogom, królom i panom”, a więc przeciwko klasom posiadającym oraz przeciwko wszystkim dotychczasowym wartościom: religii, filozofii i sztuce. Podstawowy program rewolucji charakteryzują słowa:
„Chleba nam, chleba, chleba! – Śmierć panom, śmierć kupcom – chleba, chleba”.
Rewolucja ma więc zaspokoić głód, stać się rodzajem krwawej uczty. I rzeczywiście – poszczególne grupy społeczne, jak rzeźnicy i lokaje, chcą mordować swoich panów. Rewolucji towarzyszy także zepsucie moralne, którego uosobieniem jest spotkana przez hrabiego w obozie kobieta, która uwolniwszy się od męża oddaje się wszystkim w obozie.

Krasiński deprecjonuje obóz rewolucji. Wynika to z przekonania, że klasy biorące w niej udział wymierzą wprawdzie sprawiedliwość klasom posiadającym – ale równocześnie zastąpią dawne zbrodnie nowymi, na miejscu dawnej nierówności wprowadzą nową. Krasiński zdawał sobie sprawę z nieuchronności rewolucji, a jednocześnie odnosił się do niej z arystokratyczną dezaprobatą. Stylizował jej obraz na wzór niektórych wydarzeń i akcesoriów Wielkiej Rewolucji Francuskiej (parodia drzewa i tańca wolności, kluby lokai, czapka frygijska). Nadawał jej równocześnie cechy „nowej wiary” stworzonej przez uczniów francuskiego przedstawiciela utopijnego socjalizmu, Saint-Simona.

4. Obraz człowieka Polaka w Dziadach cz. III
braz, jaki wyłania się z tej sceny, dzieli wyraźnie Polaków na dwie grupy – na prawdziwych patriotów oraz na sprzedawczyków, którzy oportunistycznie zaprzedali się zaborcy. Pierwsi stoją przy drzwiach, są to młodzi studenci oraz kilku starszych ludzi. Grupa druga natomiast zasiada przy stolikach – to elita, piękne damy, carscy urzędnicy i oficerowie.

Różnią się oni jednak nie tylko pozycją społeczną, którą widać po sposobie bycia, ale również poglądami. Rozmawiają oni na całkiem odmienne tematy. Patrioci dyskutują o sytuacji, jaka panuje w kraju, o prześladowaniach, przesłuchaniach, zesłaniach, o carskiej polityce, o aresztowaniu Cichowskiego, krytykując jednocześnie towarzystwo zasiadające przy stolikach:
Ach, szelmy, łotry, łajdaki!
Żeby ich piorun trzasł.
Zasiadająca przy stolikach elita natomiast analizuje kolejne wydawane przez Nowosilcowa bale, wyjazd Senatora, pojawia się również kwestia poezji i literatury.
Jaka muzyka, jaki śpiew
Jak pięknie meblowany dom.
[...] Ach, jaka świetność,
przepych jaki!
W trakcie rozmowy na ten ostatni temat większość zebranych doszła do wniosku, iż polska literatura jest mierna i nie może się równać z poezją francuską. Całkiem odmienny w tej kwestii pogląd wyrażała natomiast grupa patriotów – według nich poezja, tak jak czynią to rodacy, winna angażować się społecznie, politycznie, winna przekazywać historię, uczyć kochać ojczyznę.

W ten sposób Mickiewicz chciał pokazać ogromny kontrast, panujący pomiędzy dwiema grupami Polaków. Zobrazował to metaforą lawy:
Nasz naród jak lawa
Z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi,
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi.
Lawą autor nazwał elitę, wewnętrzny ogień natomiast oznaczał patriotów. Ci, którzy przewodzili narodowi, nie byli mu prawdziwie oddani, sprzedali się. Prawdziwą wartość i klejnot narodu stanowili ci niepozorni młodzi ludzie, prześladowani spiskowcy, których popierał autor.

Wizja polskiego społeczeństw ma ponadto miejscami charakter pamfletu, karykatury (co widać np. w dyskusji o poezji mówiącej o sadzeniu grochu), jest przerysowana i skontrastowana. Mickiewicz jednak dość jednoznacznie opowiada się po jednej ze stron, tj. optuje za bezkompromisownością oraz patriotyzmem.
5. epopeja, dramat romantyczny, werteryzm, mesjanizm, reneizm:
Epos

I Epos (także: epopeja, poemat heroiczny, czasem również poemat epicki) – jeden z głównych i najstarszych gatunków epiki.

Obejmuje utwory najczęściej poetyckie (np. Iliada), rzadziej tworzone prozą (np. Tain bo Coulange), ukazujące dzieje życia legendarnych, częściowo lub całkiem historycznych bohaterów, na tle wydarzeń przełomowych dla danego narodu, lub też opowieść o prapoczątkach tego narodu lub grupy etnicznej, a także omawia początki kultów religijnych. Często opowiadają nie tylko o postaciach ludzkich, ale też boskich, magicznych czy demonicznych (np. Ramajana). Najwcześniejsze eposy mają charakter zbioru opowieści mitycznych i wywodzą się często z czasów, w których grupa ich autorów nie znała pisma.

II Dramat romantyczny – typ dramatu ukształtowany w okresie romantyzmu w opozycji do poetyki dramatu klasycystycznego, a w nawiązaniu do twórczości Williama Szekspira, barokowego dramatu hiszpańskiego (Lope de Vega, Calderon) i dramaturgii mieszczańskiej, zwłaszcza melodramatu. Typowymi przedstawicielami dramatu romantycznego byli np. Victor Hugo (np. Hernani, Maria Tudor), Alfred de Musset (np. Lorenzaccio), w Polsce Juliusz Słowacki (Balladyna, Kordian), Adam Mickiewicz (Dziady), Zygmunt Krasiński (Nie-Boska komedia).

Kompozycja dramatu romantycznego była luźna, poszczególne epizody cechowała duża niezależność, utwór nie podlegał typowym zasadom poetyki klasycystycznej, jak zasada trzech jedności czy zasada pięciu aktów, sceny monumentalne przeplatały się z kameralnymi i lirycznymi, toteż kwalifikuje się go do gatunku mieszanego. Typowe dla dramatu romantycznego było łączenie uważanych przez klasyków za wykluczające się kategorii estetycznych - patosu i groteski, realizmu i fantastyki, komizmu i tragizmu. Łączono także wszelkiego rodzaju przeciwstawne konwencje stylistyczne i gatunkowe oraz techniki dramaturgiczne. Tego rodzaju synkretyzm i niedostosowanie kompozycji do wymogów technicznych widowiska teatralnego sprawiło, że dramaty romantyczne miały charakter niesceniczny.

III Werteryzm – to model postawy bohatera literackiego, który pojawił się w literaturze europejskiej za sprawą powieści epistolarnej Johanna Wolfganga von Goethego pt. Cierpienia młodego Wertera (nazwa postawy pochodzi od imienia głównego bohatera) i został utrwalony w literaturze końca XVIII wieku i początkach XIX wieku.

Bohater werteryczny to:

człowiek o wybujałej wyobraźni oraz nadwrażliwej uczuciowości;
samotnik, doświadczający silnego zranienia z reguły na tle miłosnym;
człowiek cierpiący na chorobę wieku - weltschmerz (rozterki filozoficzne, emocjonalne i etyczne, nazywane bólem świata;
buntownik przeciwko niesprawiedliwym prawom, konwencjom, obyczajom i normom moralnym;
zagubiony i zraniony bohater nie umiejący poradzić sobie ze sobą i odkrywanymi sprzecznościami, który ostatecznie kończy życie samobójstwem.

IV mesjanizm:
Mesjanizm – nurt w filozofii polskiej, którego największy rozkwit przypada na XIX wiek między powstaniami. Jest to specyficznie polska filozofia o tendencji do tworzenia spekulatywnych systemów metafizycznych z jednej strony i reformowania świata przez filozofię z drugiej. Także powszechny pogląd, że Polacy jako naród posiadają wybitne cechy osobowości, które w sposób szczególny wyróżniają ich pośród narodów świata. Jako taki ma wiele narodowych odpowiedników w innych krajach.
Adam Mickiewicz pędzla Walentego Wańkowicza

Na polskim gruncie idea mesjanizmu była popularna w sposób szczególny. W XVII i XVIII wieku wśród ludności żydowskiej dochodziło do powstania sekt opierających się na charyzmatycznym przywódcy obwoływanym przez współwyznawców mesjaszem. Być może ze względu na stały kontakt z kulturą żydowską, być może po prostu ze względu na głęboką religijność, już w okresie baroku zaczęły pojawiać się w filozofii sarmatyzmu pierwsze pierwiastki mesjanistyczne. Polski Naród, wywodzący się jakoby ze starożytnego ludu Sarmatów, miał mieć szczególną rolę w dziejach świata. Rzeczpospolita Obojga Narodów miała być przedmurzem chrześcijaństwa, azylem wolności i spichrzem Europy. Idee te wyraził najpełniej Wespazjan Kochowski w psalmach publicznych Psalmodii polskiej (Psalm V, Psalm VII, Psalm IX, Psalm XV, Psalm XXVI, Psalm XXXVI).

Mesjanizm romantyczny zrodził się z tradycji judeochrześcijańskich, ale odwoływał się do wizji umęczonego Jezusa Mesjasza (słowiańszczyzna, Polska) mającego zbawić i połączyć grzeszników (inne narody Europy).

Najważniejsze rysy filozofii mesjanistycznej, wspólne dla większości jego znanych przedstawicieli:

przekonanie o istnieniu Boga osobowego
wiara w wieczne istnienie duszy
podkreślanie przewagi sił duchowych nad fizycznymi
wizja filozofii i/lub narodu jako narzędzia do reformy życia i wybawienia ludzkości
nacisk na wybitne metafizyczne znaczenie kategorii narodu
twierdzenie, że człowiek może realizować się w pełni tylko w obrębie narodu jako obcowaniu duchów
historyzm przejawiający się w twierdzeniu, że narody stanowią o rozwoju ludzkości

V reneizm:
Reneizm - postawa życiowa, której modelowym reprezentantem jest tytułowy bohater powieści François-René de Chateaubrianda René (1802). Jest ona - obok werteryzmu, schilleryzmu i bajronizmu - przejawem romantycznego indywidualizmu, który we wczesnej fazie epoki manifestował się głównie na płaszczyźnie egzystencjalnej, z czasem dopiero uzyskując zabarwienie i nacechowanie patriotyczno-ideowe w takich kreacjach, jak wallenrodyzm czy prometeizm.

Reneizm, podobnie jak werteryzm, jest przejawem buntu wobec rzeczywistości otaczającej wybitną jednostkę o rozbudowanej i nadwrażliwej osobowości, reagującej niezwykle emocjonalnie. Protest ten przeżywany jest - w odróżnieniu od postawy bajronicznej - w sposób bierny, w psychice, marzeniach, myślach i uczuciach bohatera. Ten przejaw bólu istnienia spowodowany jest niemożnością przystosowania się do realiów świata, jego merkantylizmu, praktycyzmu, hipokryzji czy różnego rodzaju niesprawiedliwości. Niezgoda na owe prawa i warunki oraz świadomość własnej inności skłaniają do egotycznych wynurzeń. samoizolacji, melancholijnego odczuwania i przeżywania, ucieczki na łono natury, aby w ten sposób odgrodzić się od wrogiej i bolesnej rzeczywistości. Jest to swoista choroba wieku, określana czasami jako Weltschmerz, która zawładnęła młodymi w początkach XIX w.

Bohater to młodzieniec o wybujałej wyobraźni, samotnik przeżywający rozterki i niepokoje, niezdolny do jakiejkolwiek aktywności, zniechęcony do życia, przepełniony cierpieniem, myślący o samobójstwie.

Z pogłosami reneizmu spotykamy się m.in. w kreacjach Gustawa z Adama Mickiewicza Dziadów cz. II czy bohatera Godziny myśli lub Kordiana z dramatu Juliusza Słowackiego.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
mparzy




Dołączył: 19 Wrz 2010
Posty: 104
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Nie 22:30, 22 Sty 2012    Temat postu:

IV grupa

1. Główne treści wielkiej improwizacji:
I Bunt jednostki w obliczu niesprawiedliwości i cierpiącego narodu, zmieniającym się w przypływie gniewu w bunt przeciwko Stwórcy.

II Konrad dokonuje aktu twórczego – mocą myśli buduje ciała niebieskie, rozmieszcza je jako gwiazdy i planety, nadaje im bieg na orbitach, wsłuchując się w muzykę harmonii. Nie odrywa się jednak od ziemi. Wznosi tylko ramiona. Staje się człowiekiem kosmicznym, stojącym na ziemi, sięgającym gwiazd, przez co zyskuje wielkość całego świata. Jednocześnie staje się magiem natury

III Konrad chce podźwignąć naród, uszczęśliwić i zadziwić nim cały świat. Staje przed Bogiem, uzbrojony myślą władzy, którą posiadł rodząc się jako twórca. Jest tak potężny, że potrafi zatrzymać wzrokiem ruch komety. Nie ma jeszcze władzy nad ludźmi, dlatego sposobu na to szuka u Boga.

IV Uważa, że jest lepszy od Boga.

V Żąda od Boga, który ma zostać jego sojusznikiem, mocy władania nad ludzkimi duszami.

Początkowo Konrad kieruje się szlachetnymi pobudkami i pragnienie ulżenia ciemiężonemu narodowi. Następnie decyduje się na drogę, na której jego szlachetne działania tracą wartość i zmieniają się w egoizm geniuszu. Żąda od Boga władzy absolutnej, władzy obejmującej dusze ludzki.

VI
Anonimowa moc, często utożsamiana z Bogiem, strąca bohatera w otchłań. Stwórca nie przemówił do niego, ponieważ Konrad, pełen pychy i wiary w swoją wielkość, nie zasłużył, aby wejrzeć w oblicze Wszechmocnego. Nie oznacza to, że opuszcza On całkowicie poetę. Wróci do niego, gdy młodzieniec osiągnie odpowiedni stan duszy, lecz zanim to nastąpi musi zejść z wyżyn, na które sam się wzniósł. Zamiast dumy i wiary w swoją potęgę będzie musiał poznać, czym jest pokora i odrodzić się po raz kolejny z nowym posłannictwem.
2. Prowidencjalizm, wallenrodyzm, oda, tragedia romantyczna (tragizm):

I Prowidencjalizm (łac. providentia - opatrzność) - pogląd historiozoficzny uznający Opatrzność za siłę kierującą losami ludzi i świata. Przekonanie o istnieniu Opatrzności, która czuwa nad światem i dziejami. Podstawowe założenie wczesnośredniowiecznej historiografii; przekonanie, że zdarzenia dziejowe mieszczą się bez reszty w planie Opatrzności i poprzez nie Bóg realizuje własne zamierzenia i decyzje. Pogląd ten wywodzi się z historiozofii św. Augustyna: ludzkość, według Boskiego planu, zmierza ku celowi ostatecznemu, jakim jest powrót do stanu sprzed upadku człowieka.

II Wallenrodyzm:

Wallenrodyzm jest postawą, której nazwa wywodzi się od nazwiska tytułowego bohatera powieści poetyckiej Adama Mickiewicza Konrada Wallenroda. Bohater ten poświęca całe swoje życie i honor w walce z wrogiem ojczyzny. Ukazuje w swoich działaniach moralnie naganne metody postępowania, gdyż dopuszcza się zdrady. Miał on jednak świadomość, że nie ma innej metody, którą można by pokonać wroga. Powoduje to konflikt wewnętrzny bohatera i jego klęskę. Zasadność i dopuszczalność takiego postępowania była często przedmiotem dyskusji.

Trzeba walczyć dwojako: trzeba być lisem i lwem... dobra walka nie opiera się tylko na sile, mocy, trzeba być na tyle sprytnym, żeby móc swojego przeciwnika przechytrzyć.

Pogląd ten stanowi motto Konrada Wallenroda. Pochodzi on z dzieła szesnastowiecznego pisarza Niccolò Machiavellego, Książę.

Konrad tak naprawdę nie reprezentuje makiawelizmu: "dwulicowego" działania nie traktuje jako moralnie neutralnego, wręcz przeciwnie: przeżywa dramat, że zmuszony jest podeptać rycerskie wartości, poświęca się dla ojczyzny i cierpi z powodu takiej konieczności. Gdyby tylko mógł, wybrałby inną drogę.

III Oda – utwór liryczny, który charakteryzuje się wzniosłością tematu i stylu, sławi ideę, wydarzenie lub czas. Zwykle cechuje ją także zbiorowy podmiot wypowiedzi. Należała do najpopularniejszych form poezji klasycznej.

W Starożytnej Grecji i w starożytnym Rzymie oda była w przeciwieństwie do hymnu utworem o tematyce świeckiej, wychwalającym np. miasta, ludzi lub pewne pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzuje się zawartością elementów pochwalnych, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Zrytmizowanie osiągnięte jest za pomocą regularności wersyfikacyjnej i stałego miejsca średniówki.

W literaturze polskiej do najważniejszych twórców ód należeli: Jan Kochanowski i Szymon Szymonowic w okresie renesansu, Kajetan Koźmian, Ludwik Osiński i Franciszek Wężyk w okresie klasycyzmu. W okresie klasycyzmu, zwłaszcza klasycyzmu warszawskiego, oda należała do ulubionych gatunków literackich w literaturze polskiej. Ze względu na luźną kompozycję nie przestała być uprawiana także w literaturze polskiej okresu romantyzmu – z klasycystycznych założeń wyrastała np. Oda do młodości Adama Mickiewicza napisana w 1820. Z kolei Oda do wolności Juliusza Słowackiego to próba historiozoficznej interpretacji dziejów ludzkości i przykład sporadycznego sięgania po gatunek ody przez poetów romantycznych w czasie powstania listopadowego.

IV TRAGIZM ROMANTYCZNY - pojęcie odnoszące się do dylematów moralnych bohaterów romantycznych. Każda z podjętych decyzji doprowadzić do katastrofy. Jednakże to nie zrządzenie losu a wydarzenia dziejowe decydują o tragiczności danej sytuacji. Tragizm po praz pierwszy pojawił się już w tragedii greckiej. Został zanalizowany przez Arystotelesa w "Poetyce".


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Adrian
Administrator



Dołączył: 16 Wrz 2010
Posty: 261
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 2 razy
Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Poznańska 140b

PostWysłany: Nie 22:55, 22 Sty 2012    Temat postu:

dzięki!

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
mparzy




Dołączył: 19 Wrz 2010
Posty: 104
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 0:25, 23 Sty 2012    Temat postu:

Grupa II

II grupa
1. Przedstaw tematykę i istotę poezji romantycznej.


Tematykę podejmowaną w utworach poetyckich romantyzmu ująć można w trzech nurtach:

1) poświeconą błogosławieństwu i przekleństwu poezji dla człowieka,

2) wyrażającą światopogląd epoki,

3) poruszającą kwestię narodową.

O obecności poezji w życiu jednostki i konsekwencjach tego mówią: "Testament mój" Juliusza Słowackiego, "Nie-Boska komedia" Zygmunta Krasińskiego i "Dziady" część III Adama Mickiewicza. Prezentują one jednak wspomnianą kwestię z różnych perspektyw.[tu podac przykłady z dziadów cz.3, kordiana itp.]

Poezja romantyczna próbowała poznać własną naturę, zdefiniować siebie. Stąd dążenie do określenia roli poety w społeczeństwie. Wyalienowanie uważali za niesprawiedliwość, ale przecież dawała im ona możliwość chlubnego cierpienia dla idei. Był to czas ludzi szalonych przekonanych o pierwszeństwie niejasnych, tajemniczych pragnień, uczuć, ideałów wobec konkretnego "tu i teraz". Poezja stała się świadkiem heroicznych czynów, krwawych walk o wolność narodu, wielkiego cierpienia, wspaniałych bohaterów, ale ze względu na wrażliwość (tudzież nadwrażliwość) twórców epoki także jednym z najbardziej mitotwórczych okresów w historii kultury i literatury polskiej.
2. Szlachta zaściankowa.


W „Panu Tadeuszu” szczegółowo poznajemy bogato charakteryzowany ród Dobrzyńskich (szlachta zaściankowa). Klan czystej krwi polskiej, którego członkowie od czterystu lat przebywali na Litwie, składa się z zubożałej szlachty zamieszkałej w Dobrzynie.

Adam Mickiewicz ukazuje wzorowych Polaków - patriotów, zachowujących wieloletnie tradycje i pielęgnujących pamięć o przodkach współtworzących historię kraju ojczystego, lecz niepozbawionych wad.

Dobrzyńscy cieszą się szacunkiem ludzi i słyną „męstwem swoich szlachciców, pięknością szlachcianek”.

Od wieków bronili ojczyzny ("gdy król Jan Trzeci/ Obwołał pospolite ruszenie przez wici,/ Chorąży województwa z samego Dobrzyna/ Przywiódł mu sześćset zbrojnej szlachty").

Niegdyś silni, możni i wpływowi, nie muszący się o nic martwić ("Zwykli byli Dobrzyńscy żyć o łatwym chlebie"), dzisiaj znajdujący się w o wiele gorszej sytuacji, zmuszeni ciężko pracować na własne utrzymanie ("Teraz zmuszeni sami pracować na siebie / Jako zaciężne chłopstwo!").

WYGLĄD:

1) Strój/ ubiór.

Praktycznie nie różnili się od chłopów, ale zaznaczali swą odrębność strojem.
Mężczyżni noszą „kapoty białe w czarne pręgi, a w niedziele kontusze”, kobiety natomiast ubierają się w „drylichy albo perkaliczki” i trzewiki, a prace wykonują w rękawiczkach.

2) Uroda.
Każdy z rodu Dobrzyńskich miał czarne włosy, oczy, wysokie czoła oraz orli nos.

MOWA, ZWYCZAJE

1) "Zachowali mazurską mowę i zwyczaje."

TRADYCJA

1) Dobrzyńscy byli niezwykle przywiązani do tradycji. Od lat nadawali dzieciom te same imiona (nadawali im imiona polskich świętych). Mężczyznom: Bartłomiej, Maciej ("Tak syn Macieja zawżdy zwał się Bartłomiejem, / A znowu Bartłomieja syn zwał się Maciejem."); kobietom: Kachna, Maryna ("Kobiety wszystkie chrzczono Kachny lub Maryny.").

Dla rozróżnienia poszczególnych osób, nadawano im przydomki (imioniska), zależne od zajęcia, charakterystycznej cechy wyglądu, przyzwyczajeń, zalet lub przywar ("By rozeznać się wpośród takiej mieszaniny, / Brali różne przydomki od jakiej zalety / Lub wady, tak mężczyźni jako i kobiety.").

OGÓŁEM

1) Wśród szlachty zaściankowej możemy znaleźć bogactwo różnorodnych charakterów.
Istnieje tu podział ze względu na różnicę pokoleń: starsze osoby nacechowane są spokojem, rozsądkiem i równowagą, natomiast młodsze pokolenie cechuje zbytnia porywczość, gniew.

2) Nad całą społecznością czuwa Maciek nad Maćkami.

MATYJASZ DOBRZYŃSKI

1) Przydomki:

* Kurek na kościele,
* Zaboki (jego ręka często zdaje się szukać szabli przy boku),
* Królik.

2) Maciej to siedemdziesięciodwuletni „starzec dziarski, niskiego wzrostu, dawny konfederat barski”.

3) W młodości przeszedł służbę wojskową, podczas której niezwykle zasłużył się dla kraju, między innymi ratując pana Pocieja.
3. Obóz arystokracji w ,,Nie-boskiej komedii":

Obóz arystokratów
Obóz arystokratów chroni się w Okopach św. Trójcy, ostatniej twierdzy feudalizmu. Zgromadzili się tam hrabiowie, baronowie, książęta i bankierzy. W obozie tym, szukającym rozpaczliwie ratunku nawet za cenę własnego poniżenia, jedynym człowiekiem honoru okazał się hrabia Henryk. Zarzuty skierowane przez Pankracego wobec arystokratów okazały się słuszne – gnębią oni swoich poddanych, przepędzają młodość na kartach, nie interesują się losem ojczyzny. Arystokracja jest zepsuta i odchodzi już w przeszłość, ale na koniec musi za swe zbrodnie krwawo zapłacić. Świadom tego jest również hrabia Henryk, ale mimo to postanawia objąć dowództwo Okopów Św. Trójcy. Staje się w ten sposób ostatnim obrońcą starego porządku społecznego i religii.

Jako bohaterski przedstawiciel arystokratycznej tradycji Henryk jest jednocześnie spadkobiercą wszystkich zbrodni swojej klasy, za które sądzony jest przez duchy ofiar feudalizmu w podziemiach zamkowych. On także należy do skazanej na zagładę arystokracji i dlatego musi zginąć. Przekonanie o zbliżającym się końcu tej klasy wyrażone zostało w pierwszym motcie do dramatu.
4. Obraz Polaków w Kordianie:
Stosunek Słowackiego do narodu polskiego nie jest jednoznaczny. Z jednej strony widzimy w Kordianie krytykę postawy tłumu, który niezdolny do zorganizowania się przygląda się bezczynnie temu jak jego ojczyzna jest rozdzierana przez zaborcę. Widać to doskonale w scenie I aktu III, kiedy to zgromadzeni na placu przed Zamkiem Królewskim rodacy ze zniecierpliwieniem oczekują na koronację cara na króla Polski. Niektórzy z nich zdobywają się na krytykę tego wydarzenia, ale większość jest mu przychylna, ponieważ podoba im się oprawa artystyczna. Wielu z Polaków dało skusić się na tańce i pijaństwo na ulicach Warszawy, które towarzyszyły koronacji.

Z drugiej strony Słowacki dał jasno do zrozumienia, że tylko razem z ludem można zrzucić carskie jarzmo. W utworze możemy odnaleźć wspaniałych Polaków-patriotów, jak na przykład Grzegorz. Dla takich ludzi jak on warto było walczyć o wolną ojczyznę.

Słowacki jasno dał do zrozumienia, że to nie społeczeństwo było winne upadkowi powstania listopadowego, ale jego przywódcy, którzy nie mieli zamiaru angażować ludu do walki. Widział on drzemiący w Polakach potencjał, dzięki któremu możliwe będzie odzyskanie niepodległości.
5. ballada, sonet, winkelriedyzm, weltschmerz, bayronizm:
I ballada:
Ballada – gatunek synkretyczny, łączący w sobie cechy liryki (nastrojowość, emocjonalność), epiki (fabuła, narrator) i dramatu (dialogi, akcja), którego tematem są niezwykłe wydarzenia. Jej nazwa pochodzi od włoskiego ballare (tańczyć), co wskazuje na włosko-prowansalskie początki. Romantyczna ballada nawiązuje jednak do ludowych pieśni, które między XII a XIV w. pojawiły się w Danii i Szkocji. Pod koniec XVIII w. odkryli je miłośnicy folkloru. Wkrótce ballada stała się ulubionym gatunkiem poetów. Jej romantyczna forma wyróżnia się śpiewnością wiersza, nastrojowością, tajemniczością niejasno zarysowanych zdarzeń z interwencją złowrogich sił nadzmysłowych. Uwydatnieniu sensacyjności sprzyja konstrukcja narratora – zdziwionego światem – który przedstawia.

Ballada była charakterystyczna dla epoki romantyzmu.

Cechy ballad romantycznych:

ludowość (obecność ludu – mieszkańców wsi, symbolika ludowa),
obecność postaci fantastycznych (nimf, rusałek, duchów),
przysłowia ludowe, złote myśli, które kształtują moralnie ludzi,
przyroda jako żywy bohater,
język stylizowany na język ludowy (elementy mowy potocznej i gwary),
cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści,
autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem (mieszkańcy wsi),
synkretyzm rodzajowy – utwór łączy w sobie elementy epiki, liryki i dramatu

Obecność przyrody :

jest tłem dla wszystkich wydarzeń,
tajemnicza, groźna i niesamowita, tworzy groźny nastrój,
jest siłą sprawczą wydarzeń,
jest surowym trybunałem osądzającym człowieka,
stoi na straży wierności i lojalności, honoru i cnoty itp.,
jest związana ze światem ludzkim,

Charakterystyczne ballady to np. "Pani Twardowska" lub "Świteź" Adama Mickiewicza.

II Sonet:
Sonet, kunsztowna kompozycja poetyckiego utworu literackiego złożona z 14 wersów zgrupowanych w dwóch czterowierszach i dwóch tercynach. Forma ukształtowana we Włoszech w XIII-XIV w., głównie w twórczości Dantego Alighieri i F. Petrarki.

W Polsce wprowadzili ten gatunek J. Kochanowski i M. Sęp Szarzyński. Sonet przeżył rozkwit w okresie baroku, np. w twórczości J.A. Morsztyna i S. Grabowieckiego. Mało znany w XVIII w., pojawił się znów w epoce romantyzmu, m.in. Sonety krymskie A. Mickiewicza (1826).

III Winkelriedyzm – romantyczny nurt ideowy, który swą nazwę wziął od nazwiska Arnolda Winkelrieda – legendarnego bohatera, który w roku 1386 w bitwie pod Sempach poprowadził wojska szwajcarskie do boju przeciwko Austriakom, poświęcając własne życie – skierował na swoje piersi kopie nieprzyjaciela, tworząc w ten sposób wyłom w szeregach wroga i przyczyniając się do zwycięstwa. Temu bohaterskiemu czynowi miał towarzyszyć słynny okrzyk: "Droga dla Wolności!".

Winkelriedyzm romantyczny kwestionował cierpienie i bierną mękę mesjanizmu, akcentował również sens walki czynnej, aktywnego działania, które co prawda jako intryga szatana zakończyło się klęską. Idea ta miała również tłumaczyć upadek powstania listopadowego. Koncepcja ta zakładała, że Polska jest Winkelriedem narodów Europy, natomiast Kordian planując zabicie cara chciał być Winkelriedem dla Polaków i przyjąć cierpienie na siebie za miliony rodaków.

IV Weltschmerz (pol. ból świata) – depresja, smutek, apatia, wynikające z myśli o niedoskonałości świata; sentymentalny pesymizm; chandra, spleen. Choć niekiedy uważa się, że pojęcie to pochodzi z utworu Cierpienia młodego Wertera, napisanego przez prekursora niemieckiego romantyzmu Johana Wolfganga Goethego, właściwym jego twórcą jest inny preromantyk niemiecki Jean Paul, właśc. Johann Paul Friedrich Richter.

W powieści Goethego weltschmerzu doświadcza Werter, tytułowy bohater. Objawia się on stanami melancholii, załamaniem i apatią. Bohater widzi niedoskonałość świata, np. niesprawiedliwe podziały społeczne, ale nie chce się ani do nich przystosować, ani się przeciw nim zbuntować ("ból istnienia"). Próbuje więc uciekać najpierw w świat przyrody, potem w świat literatury, by na końcu popełnić samobójstwo.

Weltschmerz jest bezsilnością wobec zła i absurdu świata, z którym nie można się pogodzić i nie da się walczyć.


V Bajronizm – termin użyty po raz pierwszy przez XIX-wieczną krytykę literacką na określenie kilku charakterystycznych cech wczesnej twórczości angielskiego poety, George Gordona Byrona.

W późniejszym czasie prąd społeczno-kulturowy powstały, także pojęcie opisujące pewną postawę wewnętrzną, model zachowania. Pojęcie to odnosi się głównie do literatury i związane jest ze stworzonym przez G.G. Byrona modelem bohatera romantycznego.

Bajronizm cechuje:

bunt przeciwko przyjętym wzorcom kulturowo-społecznym – bohater to buntownik, charakterystyczny w literaturze romantycznej
samotność, skłócenie z otoczeniem – wyalienowanie
indywidualizm, okazywany na wszelkich możliwych płaszczyznach
rozdarcie wewnętrzne, wieczne cierpienie
dwuznaczność moralna
skłonność do zemsty

W Polsce model bohatera bajronicznego powielali Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i inni literaci.

Niech ktoś będzie tak miły i opracuje grupę 3, ok?


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
mparzy




Dołączył: 19 Wrz 2010
Posty: 104
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 4 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Pon 22:26, 23 Sty 2012    Temat postu:

III grupa:

1.Główne treści liryki Słowackiego i Norwida: [to powinno być ok.]:
Przegląd poezji Słowackiego

Grób Agamemnona - ważny utwór w dorobku poety, jeden z tych, dla których inspiracją były przeżycia z podróży na Wschód. Tu - wejście do starożytnego zabytku w Mykenach, zwanego Grobem Agamemnona. Atmosfera grobowca wywołuje szereg ważnych tematów: kwestię poezji i talentu, i natchnienia, porównanie Polski i Termopil, obraz i ocena Polski - duszy anielskiej w czerepie rubasznym, poczucie potrzeby poezji tyrejskiej, która porwałaby Polaków do walki.

Hymn (Smutno mi Boże...) - inny liryczny, pełen tęsknoty romantycznej utwór z podróży na
Wschód. Jest hymnem do Boga - ale hymnem pojedynczego człowieka, nie całego społeczeństwa, wołaniem, które wielbi piękno krajobrazu, ale podkreśla też wartość i dumę człowieka.

Testament mój - to poetycki testament Słowackiego “Żyłem wśród was” - rozpoczyna poeta swoje wzniosłe przesłanie i opisuje swoją samotność, misję, jaką sobie wyznaczył, wreszcie, w końcu utworu wizję poezji, która zdolna jest “zwykłych zjadaczy chleba w aniołów przerobić”.
Z poezji Norwida:

Fortepian Szopena - to utwór długi, wieloetapowy, o wielu znaczeniach i wymowie parabolicznej. W kolejnych częściach pojawia się motyw artysty i sztuki, mitu Polski i jej dawnej świetności, wizja wyrzuconego przez okno pałacu Zamoyskich fortepianu Szopena... Upadek ten obrazuje słynną myśl poety: “ideał sięgnął bruku”. Dopiero teraz można liczyć na to, że zrozumieją go i podejmą przyszłe pokolenia.

Bema pamięci żałobny rapsod - to niezwykły opis pogrzebowego pochodu. Kondukt przeistacza się fantastycznie, zmienia się sceneria, barwy i realia: przywołuje pochówki słowiańskie, to znów chwile potęgi narodu. Podążając w przyszłość: budzi sumienia śpiących narodów, zbiera i powiększa szeregi ludzi wiernych idei, obalających mury miast - na wzór generała-wodza.

Charakterystyczne motywy poezji Norwida:
Kult ludzi wielkich - (niezrozumienie wybitnych jednostek przez społeczeństwo). Człowiek i jego miejsce w świecie. Koncepcja historii, przeszłości, dorobku przodków przejmowanego przez wnuków (antyku) Koncepcja artysty i sztuki Miłość - niespełnione uczucie
2. Dramat rodzinny w ,,Nie-boskiej komedii" i wymowa zakończenia. :
„Nie-Boską komedię” Zygmunta Krasińskiego, a zwłaszcza dwie pierwsze części, można określić jako dramat rodzinny. Główny bohater dzieła nie funkcjonuje w nich jako „Hrabia Henryk”, ale jako „Mąż”. Nie jest on mężnym rycerzem i ostatnim obrońcą chrześcijaństwa (jak w częściach trzeciej i czwartej), ale poetą.

Właśnie ten ostatni fakt bezpośrednio przyczynia się do dramatu całej rodziny. Miłość do poezji ostatecznie wzięła górę nad szarą prozą życia. Świeżo upieczony mąż, który w małym kościółku dopiero co poślubił piękną Marię, początkowo nie może uwierzyć w swoje szczęście. Idylla nie trwa jednak długo, ponieważ Chór Złych Duchów nasyła na Męża wielkie pokusy: piękną Dziewicę, sławę i wizję życia w prawdziwym raju. Główny bohater nie potrafił się im oprzeć, co dotkliwie odczuła jego rodzina.

Mąż szybko poczuł się rozczarowany przyziemnym życiem i zatęsknił do wznioślejszych zajęć niż przygotowywanie chrztu czy wypełnianie codziennych obowiązków wobec żony i syna:
„Od dnia ślubu mojego spałem snem odrętwiałych, snem żarłoków, snem fabrykanta Niemca przy żonie Niemce – świat cały jakoś zasnął wokoło mnie na podobieństwo moje – jeździłem po krewnych, po doktorach, po sklepach, a że dziecię ma się mi narodzić, myślałem o mamce”.


Bohater daje upust swojemu egocentryzmowi i egoizmowi, kiedy zgadza się być na każde skinienie Dziewicy. Poeta przyznał widmu, że nigdy nie kochał i nie pokocha Marii, ponieważ uważał się za kogoś lepszego od niej. Małżonka szybko zdała sobie sprawę z tego, że sromotnie przegrywa walkę z poezją uosobioną przez Dziewicę. Kiedy Mąż zdaje sobie sprawę z tego, do czego doprowadził jest już za późno. Za pychę, arogancję i zaniedbywanie rodziny spotkała go bardzo sroga kara – najpierw Maria popadła w obłęd, w konsekwencji czego zmarła, a następnie Orcio, ich syn, zaczął tracić wzrok.

Także dziecko padło ofiarą ignorancji głównego bohatera. Podczas chrztu matka poprosiła Boga, by Orcio został wielkim poetą, aby ojciec nigdy od niego się nie odwrócił. Mimowolnie wyrządziła tym samym wielką krzywdę dziecku. Potomek hrabiego przez całe życie dręczony był przeróżnymi wizjami, które uniemożliwiły mu czerpanie radości z dzieciństwa. Szybko stało się jasne, że Orcio nie będzie wiódł długiego i szczęśliwego życia, a być może przewidzi dokładnie dzień swojej śmierci. Można powiedzieć, że dramat rodzinny dobiega końca w części czwartej, kiedy Orcio ginie od zabłąkanej kuli, a jego ojciec rzuca się w przepaść.

6. Wymowa zakończenia utworu.


Powszechnie przyjmuje się dwa zasadnicze sposoby interpretowania zakończenia „Nie-Boskiej komedii”. Pierwsze jest pozytywne i oznacza narodziny nowego typu chrześcijaństwa. Religia oparta niegdyś na miłości do bliźniego przybrała w ostatniej scenie dramatu bardziej stanowczego oraz brutalnego oblicza. Jezus, który powrócił na ziemię jako „Mściciel” symbolizował rozprawienie się z niewiernymi i niegodziwymi ludźmi. Można przypuszczać, że wkrótce dokona się „czystka”, dzięki której oddzielone zostanie ziarno od plewy.

Drugi wariant jest bardziej pesymistyczny i zakłada wspomniany już koniec świata i nadejście Sądu Ostatecznego. Opisaną przez Krasińskiego sytuację interwencji Boga wywołało skandaliczne i niegodne zachowanie się ludzi – rewolucjonistów. Stwórca najwyraźniej uznał, że miarka się przebrała, a liczba popełnionych przez jego stworzenia niegodziwości osiągnęła punkt krytyczny. Właśnie dlatego osobiście postanowił zakończyć konflikt pomiędzy ludźmi, którzy nadwerężyli Jego zaufanie.

3. Widzenie Ks. Piotra:
Bóg, który w Wielkiej Improwizacji nie odpowiedział Konradowi, w tej scenie przemówił do pokornego księdza Piotra, mówiącego o sobie, że jest prochem. W scenie tej ksiądz Piotr upokorzył się przed Stwórcą:
Ja, proch będę z Panem gadał.
W nagrodę za jego pokorę Bóg zesłał mu przyszłą, profetyczną wizję Polski.

W swym widzeniu ksiądz Piotr ujrzał kibitki, wiozące na Syberię polskich patriotów. Wśród nich Piotr zobaczył dziecko – Mesjasza Zbawiciela:
Z matki obcej krew jego dawne bohatery,
A imię jego będzie czterdzieści i cztery.
W scenie tej zauważyć można podobieństwo (paralelizm) pomiędzy męczeństwem Jezusa a męczeństwem Polski i Polaków:
Polska Chrystusem narodów.
Mickiewicz nawiązuje w widzeniu również do Apokalipsy św. Jana oraz do hebrajskiej kabalistyki (kabalistyka – doktryna, nawiązująca do gry liczb oraz wróżbiarstwa). Autor nawiązał też do sławnej teorii Jakuba Franka, który mówił o mężu o trzech obliczach, z trzema stolicami u jego stóp, który mimo to pozostawał bez korony.
W widzeniu księdza Piotra da się odczytać mesjanistyczną koncepcję, sformułowaną przez Mickiewicza. Widział on Polskę jako Mesjasza narodów, jako kraj, który odkupi świat. Polska porównywana była w niej do Jezusa, tak jak on cierpiała na krzyżu, ale tak jak on miała też zmartwychwstać. Krzyżem Polski były zabory.

Podsumowując, można stwierdzić, iż podstawowymi elementami widzenia są:
- spojrzenie z góry na losy Polaków i Polski oraz porównanie cara do biblijnego Heroda mordującego niewinne dzieci;
- mesjanizm jednostki, którą ks. Piotr nazywa czterdzieści i cztery;
- widzenie procesu nad krajem (na podobieństwo procesu Jezusa);
- krzyż, jaki dźwiga Polaka, to trzy zabory;
- wizja ukrzyżowania Polski, nad którą – tak jak obok konającego Jezusa – stała jego matka – Wolność;
- wniebowstąpienie Polski.
Tak jak w prawdziwym profetycznym widzeniu, tak i tu pełno jest symboli i niejasnych do końca aluzji. I tak np. czterdzieści i cztery w historii starano się interpretować jako:
- osobę samego autora;
- alegorię Polski;
- powstańców z 1944 roku;
- Józefa Piłsudskiego;
- Andrzeja Towiańskiego.
4. Podróże Kordiana:
Kiedy przystępujemy do lektury aktu II. znajdujemy się w Londynie i widzimy Kordiana, który płaci dozorcy za miejsce w parku. Ten wspomina wtedy o swoich braciach, którzy handlują miejscami w parlamencie lub na cmentarzu. Za pieniądze są w stanie załatwić wszystko. Kordian poznaje wtedy wartość pieniądza. Zrozumiał, że za odpowiednią kwotę może spełnić się każde jego marzenie. Teraz już wie, że światem nie rządzą uczucia i sprawiedliwość, ale pieniądze i ci, którzy mają ich najwięcej. Jest rozczarowany tym co odkrywa. To nie zgadza się z jego dotychczasowymi poglądami.

Podobnego zawodu doświadcza podczas kiedy przebywa we Włoszech. Tam poznaje piękną Włoszkę, która przysięga mu wielką i dozgonną miłość. Robi to wtedy, kiedy Kordian mówi jej, że jest bogaty a swoje złoto ma ukryte w kopytach swego konia, aby nie odebrali go mu jego wierzyciele. Kiedy Wioletta dowiaduje się, że tak na prawdę jest on bankrutem, jej miłość nagle słabnie i opuszcza swego niedawnego ukochanego. To kolejna nauka, którą wynosi Kordian ze swej podróży - moc pieniądza jest tak wielka, że można za nie kupić nawet miłość i uczucia.

Kolejne ważne wydarzenie ma miejsce w pałacu papieskim. Młody żołnierz, podchorąży przychodzi do papieża z prośbą, by ten zechciał pobłogosławić polską ziemię, z którą przybył. Niestety, prośba młodego Polaka nie zostaje spełniona, a on jest zmuszone rozsypać ziemię swych ojców, za którą przelewali krew. Do pełni tego ironicznego obrazu dodany jest głos papugi papieża, która powtarza słowa z psalmu Dawida śpiewanego za zmarłych: "De profundis clamavi! clamavi!" - "z otchłani wzywałem, z ciemności wołałem". Kordian nie spodziewał się takiej reakcji papieża, który nakazuje zaakceptować zwierzchność prawosławnego cara. Kordian widzi teraz, że najważniejsze na świecie są pieniądze i polityka - władza, a nie zwykły prosty człowiek, czy dobro ludzi

Decydująca sceną w dramacie jest sławne wystąpienie Kordiana na górze Mont Blank. Jest to szczyt wędrówki bohatera, ale i również najważniejszy punkt jego przemiany, jakiej doznał podczas podróży. Najwyższa góra Europy, na której się znajduje pozwala mu poczuć się jak na szczycie świata. Wydaje mu się, że jest już bardzo blisko Boga, widzi otaczające go morze i przestworza niebios. Jak pisze poeta: "Gdyby niebo miało runąć, on pierwszy by zginął". Konrad kreuje się tu na postać szwajcarskiego bohatera narodowego, który umożliwił zwycięstwo swym kompanom nad wrogiem, gdyż poświęcił swe życie i przyjął włócznie wroga na siebie. Na górze Kordian odnajduje sens życia i postanawia wzorować się na postaci Winkelrieda. Postanawia, że jego celem będzie teraz walka o dobro ojczyzny w imię hasła: "Polska Winkelriedem narodów." Polska ma się stać ostoją i wzorem walki o wolność dla innych uciśnionych krajów Europy
5. Istota spisku koronacyjnego i jego konsekwencje dla Kordiana.
Motyw spisku – pierwsza wzmianka o spisku pojawia się w tytule utworu Kordian. Część pierwsza trylogii. Spisek koronacyjny. Następnie ów wątek zostaje rozbudowany w Akcie III – spiskowcy zgromadzeni w lochach katedry św. Jana rozważają kwestię zamachu na cara.

Motyw spisku zostaje „rozpisany” w formie polemiki, w której kwestie etyczne przeplatają się ze sprawą niepodległości. Reprezentantami przeciwnych stanowisk są tu: Prezes i Ksiądz – niezdecydowani na zamach oraz Podchorąży i Starzec z Ludu – przekonani o słuszności i konieczności zabójstwa monarchy (Mikołaja I). Prezes i Ksiądz to strażnicy zasad moralnych i kodeksu rycerskiego (żołnierskiego). Dla Prezesa zamach byłby naruszeniem prawa, występkiem przeciwko zasadom władzy monarszej (fakt koronacji), pogwałceniem kodeksu żołnierza. Ponadto Prezes wyraża obawy o to, co się stanie, gdyby zamach doszedł do skutku:

„A kiedy na Polskę wszystkie ludy zwalą,
Wielu przeciw postawisz wojska? wielu ludzi?
Czym zbrojnych? Czy sztyletu zakrwawioną stalą?”

Dostrzega realne zagrożenie Polski, zbrojną ingerencję innych państw, która mogłaby doprowadzić do zagrożenia samoistnego bytu narodu. Przegrana nasiliłaby falę represji, a odzyskanie suwerenności stałoby się bardziej nierealne. Argumenty Księdza mają naturę etyczną: zbrodnia popełniona w słusznej sprawie i tak pozostanie zbrodnią, piętnem moralnym, występkiem przeciwko Bogu. Za ów występek przewidziana jest kara.

Podchorąży – Kordian i Starzec opowiadają się za zamachem, widząc w nim jedyną możliwość uwolnienia się spod władzy tyrana. Bunt jest dla nich działaniem, formą oporu wobec zaistniałej sytuacji i strasznej „carskiej” rzeczywistości. Starzec potrafi uzasadnić przymus zabójstwa – będzie to tylko jedno wobec ogromu tych, jakich dopuszcza się monarcha na poddanym ludzie. Ponadto zahamuje ono falę następnych zbrodni. Jedno morderstwo, wobec wielu, na pewno zostanie wybaczone przez Boga (Starzec):

„Stanę przed bogiem obok jakiego mocarza,
Co się codzienną zbrodnią we łzach ludu pławi;
I powem: „Boże! Boże, patrz, otośmy krwawi!
Zjęliśmy tę krew z ludzi, aby drzewo krzyża
Lżejsze było płaczącym na ziemskim padole;
A teraz się na twoją opuszczamy wolę...”

Reklamy OnetKontekst


Do sumień spiskowców bardziej trafiają argumenty moralno – polityczne (Ksiądz, Prezes). Głosując przeciw, nie aprobują zbrodni. Podchorąży – Kordian decyduje się na samotną walkę o wolność.

Scena spisku to dramatyczna dyskusja o środkach wiodących do odzyskania niepodległości, ale to również ocena przed i popowstaniowej rzeczywistości. Zamach na cara planowany w faktycznym dniu koronacji (24 maja 1829 roku), nie powiódł się, ponieważ przeważyły obawy polityków i dyplomatów. Bojowcy nie zyskali ich aprobaty. Nie bez znaczenia były tu również rozterki etyczne, które skutecznie hamowały zapędy buntowników.

Powstanie listopadowe również tkwiło korzeniami w spisku. Zryw narodowy rozpoczęła nocą z 29 na 30 listopada 1830 roku niewielka grupa młodych żołnierzy ze Szkoły Podchorążych w Warszawie. Zawiązali oni sekretne sprzysiężenie, na czele którego stanął podporucznik Piotr Wysocki. Celem ataku spiskowców stał się początkowo Belweder. Tu rebelianci pragnęli uśmiercić Wielkiego Księcia Konstantego.

Motyw spisku podkreśla nieprzygotowanie społeczno - polityczne do ogólnonarodowego zrywu, osamotnienie w działaniu – brak zaangażowania obywateli (bo wstępnie był to jedynie bunt wojskowych), poparcia ze strony części społeczeństwa (chłopi, szlachta, skłonni do lojalizmu przywódcy) oraz ze strony mocarstw Europy Zachodniej: Anglii i Francji.


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Sobota




Dołączył: 16 Wrz 2010
Posty: 221
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Piaski

PostWysłany: Wto 19:23, 24 Sty 2012    Temat postu:

3 prosze panstwa! chociaz pytania byly bosko nie w moj klucz! ale sie udalo! 19 pkt! hahahahaha

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum www.wilawiankipierwszade.fora.pl Strona Główna -> zaaaaaaaadania / j.polski Wszystkie czasy w strefie GMT + 3 Godziny
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin